Rozdział 17- Nie wiem czy chcę jeszcze żyć.

-Jaa kocham Daniela- powiedziałam do Barona

  Baron spojrzał na mnie ze zdziwieniem.

-To kogo ty jeszcze kochasz oprócz Daniela?- zapytał

-Łoza, Ciebie i To.... Tomsona- odpowiedziałam

-Mnie? Tomsona?

-Mam drugi raz powtórzyć?

-Nie, słyszałem

-To nie moja wina, że Was kocham.

-A czyja?

-Mojego serca...

-A co powiedział Łozo, gdy zobaczył ten artykuł?

-Powiedział, że ...

  Opowiedziałam Baronowi wszystko ze szczegółami. Potem zaczęłam po raz kolejny płakać.

-Dlaczego ja, akurat mam tak cierpieć?- zapytałam

-Mogło być gorzej- pocieszał mnie Baron

-Ale pocieszenie!

-Pomogę Ci.

-Jak?

-Jeszcze nie wiem ale coś wymyślę!

-wiem jak możesz mi pomóc!

-Mów, zgodzę się na wszystko, aby Tobie pomóc.

-Przyjmij mnie dziś na noc

-Spoko, ale to za mało

-Dla mnie to coś więcej niż myślisz!

-Skora tak uważasz, ale wiesz co...

 Nie dałam mu dokończyć. Pocałowałam go w usta.

-Nie dokańczaj- poprosiłam

-Zazdroszczę Danielowi! - przyznał się Baron

-Czego?

-Że ma Ciebie!

  Zapadła cisza. nie wiedziałam co powiedzieć. Szukałam w głowie różnych tematów i nagle mi taki jeden przyszedł.

-A jak tam układa Ci się za swoją dziewczyną?

-Nie mogę z kimś kogo nie kocham.- odpowiedział Baron

-Co tak się patrzysz?

   Baron wstał i podszedł do okna, jak to zawsze się robi.

-Szkoda, że nie nie wybrałaś. Nigdy nie znajdę takiej jak ty. Jedna jest taka na świecie. Nie ma drugiego egzemplarza! Każdy jest jedyny w swoim rodzaju!- powiedział Baron

-BA...

 Powiedziałam coś, gdy nagle przerwał mi to dzwonek do dzrwi.

-Pójdę otworzyć- oznajmił Baorn

   Powiedział, wstając Baron wyrwany z marzeń.

-Siema!- usłyszałam głos Tomsona

-Siema stary!- przywitał sie z nim Baron klepiąc go po ramieniu.

-Mogę wejść?

-Pewnie, tylko jest jeszcze Alex.

-Ok!

  I weszli!

-Alex! Jak ja Cię dawno nie widziałem! Aż wczoraj- żartował Tomson

 -HEj- wstałam

   Musiałam udawać, że nic się nie stało, ale niestety sprawy potoczyły się trochę inaczej niż zamierzałam.

-Jaki ładny pierścionek zaręczynowy! Od Łoza?- zapytał Tomson

  Spojrzałam błagalnie na Barona.

-Niestety, ale nie- powiedziałam

-To..... od kogo?- zapytał zacinając się Tomson

-Od Daniela. zobacz sam- i podałam mu gazetę.

  TYm razem już nie płakałam, ponieważ zabrakło mi łez.

-Nie chciałbym być na twoim miejscu- powiedział Tomson, gdy skończył czytać

-Co teraz zamierzasz?- zapytał mnie Baron

-Nie wiem- odpowiedziałam

-A wrócisz do Łoza?- zapytał TomsoN

-Bardzo chciałabym, ale przecież zaręczyłam się już z DANIELEM- oznajmiłam z rozczarowaniem w głosie

-Kogo bardziej kochasz. Łoza czy Daniela?- zapytał Tomson

-Chyba Łoza- oznajmiłam

-To wybór na całe życie! Pamiętaj!- przypomniał mi Tomson

-Wiem- odpowiedziałam

-Tomson chcesz coś do picia?- zapytał BAron, próbując zmienić temat.

-Kawę jak masz- powiedział Tomson

-Ok, już robię- wstał Baron

 - Inaczej chyba wyobrażałaś sobie życie jak będziesz miała 21 lat- powiedział Tomson, gdy Baron już wyszedł

-Zupełnie inaczej- powiedziałam

-Opowiedz mi jak!

-Mam chłopaka Daniela. Zwykła dziewczyna z akademiku. Kocham imprezować! Nie mam zespołu, nie jestem sławne i na pewno nie poznałam chłopaków z Afromental

-Wow! Real różni się od twoich wyobrażeń.

-No! To przypadek, że was poznałam.

-Nie ma przypadków! Los tak chciał, abyś nas poznała.

-Po co? Żeby ranić Łoza? To dziękuję za takie szczęście!

-Jest wiele innych sytuacji! Chcesz wspominać?

-Zależy co..

-Chcesz czy nie?

-Chcę- 

-To najpierw musisz coś robić, żeby potem mieć wspomnienia! Musisz żyć! 

  I wtedy zakręciły mi się łzy w oczach. Potem przyszedł Baron z kawa.

-Widzę, że Ci się trochę humor poprawił!- powiedział Bron do mnie, siadając na kanapie

-Tomson powiedział mi coś takiego co.... hm.... jak to nazwać, dało mi ochoty do życia!- odpowiedziałam

-A co to takiego?- zapytał Baron

-Chłopaki, a raczej już mężczyźni, nie zrozumieją.- odpowiedziałam

-No nic, najważniejsze, że jesteś już  weselsza!

    I sięgnął po kawę. Nagle zadzwonił telefon Tomsona.

-Muszę odebrać- powiedział Tomson wstając z kanapy!

-Ok- odpowiedział Baron

  Tomson szybkim krokiem ruszył do kuchni.

  Siedziałam, bez ruchu na kanapie z Baronem. Ww końcu postanowiłam przerwać tę przeraźliwa ciszę.

-Przyjdziesz na mój ślub?- zapytałam

-Czyli jednak będzie?- zapytał smutny Baron

-Tak

-Przyjdę.

  Naszą bardzo krótką rozmowę, przerwał przerażony Tomson

-Mam bardzo złą wiadomość! Łozo...